Gadjo Delhi

Popoludnie

Do Yogi Guest House dotarlem okolo dwunastej. Biorac pod uwage to, ze w poprzednim hotelu dojadalem jeszcze resztki chleba z Polski i puche gulaszu angielskiego, przemylem wszystko co tego wymagalo, pakowalem sie itp, oraz to, ze bladzenie do Yogiego zajelo mi conajmniej z pol godziny (mimo, ze juz trzeci byla to juz moja trzecia wizyta w tym miejscu), to przypuszczam, ze standardowe 10-11h snu zaliczylem.

Zostawilem plecak, zabralem tylko niezbedne rzeczy, czyli aparat, kase i dokumenty i ruszylem ulicaczkami z zamiarem dotarcia do fortu.

I to byl chyba moj ostatni zabytek w tej podrozy. Moze przesadzam, fort jest niezly, chociaz dosyc trudny fotograficznie, graja muzycy (mi tez sie udalo zagrac na jakims dziwnym instrumencie), sprzedaja lassi i chyba kokosy, albo jakies inne owoce z sokiem w srodku.

Ale to nie to samo co przechadzka po tetniacym zyciem miescie, po jego zatloczonych, zasyfionych i pachnacych spalinami, kadzidelkami i przyprawami ulicach…

19:00
Zupa ze slodkiej kukurydzy, dal fry i cytrynowe lassi - to wszystko co mi bylo potrzebne do szczescia. Place, w przeliczeniu na nasze, 6,5 PLN. Drogo. Zwazywszy na to, ze po zejsciu z fortu kupilem branzoletke za 7 PLN to nocleg za 3,50 wydaje sie jedynym sensownym rozwiazaniem, melduje sie wiec w tzw. dormitorium, czyli wieloosobowej salce z materacami na podlodze.

W ramach kontroofensywy nauczylem sie jak jest w hindi “Jak masz na imie”. Dzieciaki jak uslysza to dostana zawalu serca i nie beda juz chcialy kasy ani dlugopisow. Albo beda chcialy. Nigdy nic nie wiadomo.

A moim guru w tej arcywaznej, jezykowej kwestii byl czlowiek od branzoletek i kulek do masazu. Rozmowny gosc, bardzo otwarty, spisywal sobie w notesiku rozne teksty w roznych jezykach, francuskim, japonskim, chinskim, hiszpanskim itp. Ja bylem pierwszym Polakiem, ktorego spotkal, wiec troche sobie pogadalismy przy herbatce.

A potem po obowiazkowym zapuszczeniu sie w boczne uliczki bocznych uliczek, kolejny delikwent oprowadzil mnie po swoim przyszlym guest housie (otwiera w pierwszej polowie marca, w przededniu jakiegos swieta, nie pamietam teraz nazwy). Bedzie mial obowiazkowa restauracje na dachu, z nawet niezlym widokiem o porannej porze, kiedy slonce z niska swieci na fort, niebieskie domy pod fortem i kiedy to wszystko odbija sie w bajorku. Przynajmniej taka mam nadzieje, moze tam jeszcze kiedys zajrze.

A na koniec jeszcze pare lasek z wczorajszej rodzinki:

Jai Mata Di, to ta od napisu na dloni

Wieczor

Bynajmniej “skasowaniem” wpisu moj dzien sie nie zakonczyl. Gdy juz zmierzchac poczelo, znowu zaczalem sobie lazic, slyszac nieustajace “Hello, what is your country?” albo “What is your name”, albo ewakuujac sie przed lecacymi w moja strone kamykami, “bo nie chcial zrobic zdjecia”. No ale nie bylo sensu robic zdjecia, bo by dzieciaki szumialy, Nikos na ISO 800 juz nie domaga…

A pytanie o naam (imie) to samemu mi sie po jakims czasie udzielilo i po powitalnym “Hello” to ja od razu przechodzilem do kontrofensywy.

W miedzyczasie zaliczylem wizyty w kilku swiatyniach konczac w tej, ktora byla najblizej mojego hotelu, a ktorej wczesniej nie zauwazylem. I teraz tez jej nie zauwazylem, tylko tubylcy jacyc mnie naprowadzili no dobra droge. Tam byla najwieksza imprezka ze wszystkich, ktore widzialem. Ze sloniem, grajkami, zdejmowaniem butow przed wejsciem itp.

A potem sjesta na murku przy hotelu i gapienie sie (z wzajemnoscia) na przechodzacych i przejezdzajacych ludkow. Poczatkowo samemu, potem z jakimis mlodziencami, a potem z bossem jakiegos innego hotelu, ktory mnie zaprowadzil pod budke z jassi (chyba tak to sie nazywa?). Bardzo dobre, nawet mimo to, ze nie bylo w ogole pikantne

Po roznych historiach, jakie ludzie opowiadali na temat jedzenia poza wysterylizowanymi restauracjami (nie wiem czy pisalem, ale w Delhi znizylem sie do poziomu macdonalda), oczekiwalem na jakies sensacje zoladkowe. Niestety bezskutecznie. Podobnie jak nie doczekalem sie niczego po zjedzeniu niewiadomego pochodzenia owocow u tej rodzinki ze zdjec, zjedzeniu u nich obiadu i popiciu woda (nie wiem czy z butelki, a jesli tak to nie wiem czy z fabrycznie zamknietej). Ale jeszcze wszystko przede mna, ameba chyba sie rozwija jakis czas?

Po powrociu do hotelu i szybkim przegladzie zdjec, szybko zasnalem, kolysany dzwiekami klaksonow, dzwonow ze swiatyn, spiewow ulicznych…

Ale ja normalnie glupi jestem, no odnalazl sie post, w draftach byl

Juz na poczatku wykazalem sie sprytem i umiejetnosciami negocjacyjnymi. Slysze, ze za 20INR moge sie dostac z lotniska do centrum to wsiadam. Pozniej jednak slysze 200. To wysiadam kilometr za lotniskiem i wracam do punktu wyjscia.

Mala dygresja off-topic, za tysiaka peelenow dostalem 14.400NIR, wiec troche lepiej niz w UK.

No wiec nastepny klient podchodzi. 250. Ja mowie 200. Jedziemy, ale nie na dworzec, bo “jest czynny” od 10ej, tylko do biura podrozy. Zaczyna sie proba rezerwacji biletu, najtaniej wychodzi za 600. I zaczyna mi cos nie pasowac, bo z tego co pamietam i co wyczytuje w “Trains at glance” powinno byc 3 razy taniej. Wypijam herbatke, ktora mnie poczestowali, pwenie z nadzieja, ze dam sie wrobic w bilecik i im sie zwroci, i wychodze. A tam czeka na mnie znajomy taksowkarz i proponuje dalsza jazde juz na dworzec New Delhi. Chcial jeszcze kilka rupii, al nie mialem drobnych, musialbym rozmieniac, w koncu dal mi spokoj.

Na przejsciu na perony (oraz jak sie pozniej okazalo do glownego budynku dworca), jakis kolo prosi mnie o bilet. Oczywiscie nie mam, oczywiscie on wie, gdzie kupic, i co gorsza miejsce, o ktorym mowi, jest jedynym miejscem, gdzie foreigner moze cos zalatwic. Kiedys bylo na dworcu, ale terez budynek sie zawalil (tutaj wskazuje reka w kierunku budynku, ktory jak dla mnie byl w stanie przeciwnym, czyli budowania sie). No to moze ja sie zastanowie i zaczynam lazic po okolicy (dosyc ciekawej, lub jak kto woli, dosyc nieciekawej). Nagabywany tak co chwila przez tego samego hoscia lub jemu opdobnych wytrzymalem chyba dobra godzine, po czym jakim wejsciem, ktorego wczesniej nie wyprobowywalem dostalem sie na pierwszy peron. Przysiadlem w zadumie na jednym koncu, potem polazlem na drugi i eureka! “May I help yuo?” - krzyczy napis na budce, a zaraz to samo slysze z ust jednego z panow mundurowych stojacych przy niej. Okazuje sie, ze wszystko jest na dworcu, tylko trzeba przejsc na druga strone i potem costam costam. Costam costam bylo kluczowe, niestety nie uslyszalem dokladnie i zamiast isc prosto do wlasciwego miejsca, zaczalem sie rozgladac z pewna taka niesmialoscia. Na szczescie z pomoca przyszedl kolejny delikwent, ktory szybko wskazal mi miejsca, w ktorym moge zarezerwowac bilet. Ale jak zobaczyl, ze mi sie troche nie spodobalo, to zaproponowal inne, chbya to, do ktorego trafilem na poczatku. I znowu dlugo lazilem nekany dylematami, kiedy zobaczylem swojaka, czyli bialasa z plecakiem, ktory byc moze byl juz zorientowany w temacie. Zgubilem go gdzies w tlumie, ale zaraz znalazlem kolejnego, ktory powiedzial gdzie jest Foregin Tourist Biuro i w koncu trafilem tam gdzie powinienem. Oczywiscie po drodze ciagle bylem nekany, przez poprzednich kolesi, ktorzy nie mogli sie nadziwic, czemu im nie wierze.

Kupiwszy upragniony bilet za troche wiecej niz myslalem, ale nie tak tragicznie, wyruszylem z calym ekwipunkiem na plecach i aparatem w reku na zwiedzanie przydworcowej uliczki. Wycieczka obfitujaca w bezstresowe zapuszczanie w boczne drozki, robienie zdjec dzieciakom i krowom oraz uciekanie przed tymi, ktorym nie chcialem robic zdjec (dzieciakami, nie krowami), zakonczyla sie ostatecznie po kilku godzinach w centrum Connaught Place. Po drodze spotkalem moich nowych przyjaciol, ktorzy bezinteresownie prowadzili mnie do roznych biur podrozy, restauracji, czy sklepow ze szmatkami z kaszmiru.

Ale nie powiem, bylo kilku, ktorzy zachowali sie w miare porzadnie i mnie podwiezli tam gdzie tego potrzebowalem. No, wlasciwie to tylko jeden, ten z ktorym pojechalem do kafejki netowej. Aha, jeszcze dodatkowo skorzystalem z rady jednego z tych pozostalych, ktory powiedzial, ze do dworca Old Delhi, z ktorego odjezdza moj pociag, moge dojechac metrem. A metro sie okazalo calkiem fajne, sprawdzaja wszystkie bagaze, na szczescie moje plecaka nie chcialo im sie przetrzepywac.

Generalnie jednak nie jest wazne co sie dzialo, ale klimat miejsc, a zwlaszcza tych w stylu warsiawskiej pragi czy murzynskich slumsow w stanach (takimi, jakie znam z filmow, czyli pewnie troche przereklamowanymi), tylko ze dodatkowo ze srajacymi krowami i golibrodami golacymi brody w okolicach tych krow. I caly ten rytual jezdzenia po ulicach, czyli jeden ogromny zgielk, klaksony, zasada kto silniejszy ten lepszy… Albo widok tlumu targarzy z targu Chandni Chowk probujacych sie wcisnac do pelnego juz jadacego pociagu.

Wtedy sobie pomyslalem, czy mnie tez to czeka, i tak na prawde po raz pierwszy sie przerazilem. Bo wczesniej lazac to po tym przesympatycznych slumsach, ogolnie strachu nie czulem, liczac na szczescie glupiego. I nie przeliczylem sie.

A na koniec wsiadlem (bez potrzeby wskakiwania w biegu) do pociagu do Jodhpuru, gdzie jechali ze mna Davy i Karen. A kiedy wysiedli po paru godzinach jazdy, zostalem jedynie z co chwila zmieniajacymi sie hindusami. Korzystajac jeszcze z obecnosci D&K pozwolilem sobie na polgodzinna drzemke. To juz mam w takim razie 3,5h w ciagu trzech nocy. Nie jest zle.

Tamtejszego jedzenia jeszcze nie probowalem. Jedynie strzelilem dwie kawki na dworcu Old Delhi (oczywiscie nie pomogly zbytnio na sennosc) i wczesniej mac donalda.

19:00

Skasowal mi sie post z Delhi. Nie ten krotszy, tylko taki dluzszy. Co za malpa ze mnie…

8:00

Za chwile dojade na miejsce, zdejmuje czapke, sweter jeszcze zostawiam, bo slonce dopiero sie rozkreca.

Wreszcie sie wyspalem, jesli mozna tak nazwac piec godzin lezenia w pozycji bocznej skulonej z zimna, z glowa na niezbyt wygodnej poduczce z 70litrowego plecaka. Ale jest dobrze. Lykam upsarin, bo boje sie, ze chlodna noc da mi sie we znaki. I patrze za okno, na niekonczonce sie pustynne pole, egzotyczne drzewa, pojawiajace sie co jakis czas wioski i wschodzace slonce. I na hindusow jadacych ze mna i wsuwajacych tabake chyba, i na straznikow pociagu przechadzajacych sie co jakis czas w te i we wte z dlugimi lufami na ramieniu, i na goscia sprzedajacego kofi, czaj, pani (wode) lub jakies przysmaki do jedzenia. I na wielbloda idacego sobie drozka.

10:00

I slonia. Ale to juz na waskiej uliczce na starym miescie.

Zasady ruchu ulicznego sa takie same jak w Delhi, ale natezenie znacznie mniejsze. Okolice dworca sa stosunkowo zatloczone, ale mi blizej fortu tym samochodow, riksz, motorow i rowerow robi sie coraz mniej.

Nie mam tu takich przyjaciol jak w Delhi, wiec zamiast “Czesc, kup cos”, slysze tylko samo “Czesc”.

Zameldowawszy sie uprzejmie i przemywszy, wyruszam na lowy fotograficzne, kulinarne, personalne i wszelkie inne. Amysle, ze bedzie co lowic, bo miasto jest sympatyczne, a poza tym dzisiaj w calych Indiach jest jakies swieto Shivy.

10:30

Masala chai i “indian breakfest” w Yogi Guest House tuz pod samym fortem. Pozostawiam to bez komentarza slownego, zarowno wrazenia kulinarne jak i wzrokowe.

Chyba sie przeniose tu na nastepne noce, zwlaszcza, ze mozna tu przenocowac taniej niz tam, gdzie znalazlem.

15:30

Przechadzka starym miastem. Tu zdjecie, tam zdjecie, jest fajnie. Skrecam w jakies male uliczki, dzieciaki prosza o zrobienie zdjecia, po dlugich dyskusjach z jedna diewczynka dowiaduje sie, ze chce mi dac swoj(?) email, zebym jej te zdjecia wyslal. Da mi jak bede wracal z fortu, bo okazuje sie, ze bezwiedne kieruje sie w jego strone. Nie wie niestety, ze nie bede wracal, ani ze w ogole nie dotre do fortu. Bo w im mniejsza uliczke sie zapedzam, tym bardziej nie mam potrzeby wdrapywania sie na jakis szczyt.

Od jednej rodziny dostaje adres, zebym im wyslal zdjecia zwykla poczta. Ide dalej, tu zdjecie, tam zdjecie, jest fajnie. W pewnym momencie wpadam na genialny (a jakze) pomysl, ze zamiast wysylac poczta, moge po prostu je tu na miejscu wydrukowac. Wracam do rodzink, troche dyskusji na temat, ze nie maja paliwa do motoru ani na paliwo, no problem, mowie, ja stawiam. Ale w koncu jest stawiam, po prostu jedziemy, zamawiamy odbitki, place, wracamy.

Na poczatku tylko widzialem na filmach jak sie tam jezdzi, potem zobaczylem na wlasne oczy. Potem sam stalem sie uczestnikiem tego teatru (i bynajmnie nie chodzi tu tylko o przechodzenie przez ulice, ale chodzenie wzdluz, jak pelnoprawny uzytkownik obu stron drogi). A tutaj stalem sie uczestnikiem motorowym, Przejechac sie z tubylcem na motorze, polecam kazdemu, ktory twierdzi, ze jezdzi jak szalony

Wracamy do rodzinki, kolejna sesja, kolejny wypad na motorze, ale nie pytam gdzie. Niewazne. Okazuje sie, ze do rodziny pana kierowcy. Tam jeszcze jedna sesja, kolejny zaklad foto (tym razem z problemami, bo czesc zdjec robilem w rawach i nie moga ich odczytac). To nic, jedziemy dalej. Zajezdzamy do monopolowego, dwa lyki rosyjskiej wodeczki, rozcienczonej woda, wsiadamy na motor i wracamy do domu.

A tam czeka cala rodzinka, powiekszona o kolenych pare osob. obiad. Nie mam pojecia co jadlem, ale bylo pozywne, smaczne i pikantne.

I tak spokojny spacer przerodzil sie w pieciogodzinna wspolna biesiade i srednio skuteczna probe porozumienia sie w kwestiach siakich i owakich.

W pamieci pozostanie to czego sie opisac nie da, zostana zdjecia, a takze zapisane na dloni jakims maziajem imiej jednej z tamtejszych niezameznych. Tym samym maziajem robia sobie one rozne tatuazowate esy floresy.

To dopiero poczatek tej podrozy. Obawiam sie, ze przewydywany kryzys moze szybko nie nastapic. Moze w ogole nie nastapic…

10:00

O Fóck! O kwa. O nie umiem tego opisac, poddaje sie, tego sie nie da…

Wiecej nie bedzie, bo transfer itp, jeszcze tylko jedno z dedykacja, chociaz tak na prawde nie jest z Delhi (ani w ogole z Indii), tylko z UK, ale z Indii tez bedzie

Marta, kupila bys mi w miedzyczasie jakis filtr sloneczny? Rozliczym sie Bombaju. Tylko, zeby mocny byl!